Alles klopte op Texel (3h55’ !)
Winnaar Wouter Decock geeft een overzicht van zijn loopactiviteit tijdens de tapering in de laatste 14 dagen. Plus een kort verslag van zijn recordrace
De Zestig van Texel: een klassieker waar alle ingrediënten voor een geslaagde ultra aanwezig zijn. En voor de echte liefhebbers: er is ook een 120 km… RESPECT! Volgens de website: strand – bos – duin – wad – wijk – dorp – berg. Een ideale kans dus om eens goed uit de comfortzone te komen. Misschien ontbreekt er nog iets in dat rijtje: wind. Maar dit bleek op race day goed mee te vallen: droog, zonnig en een (noord)oostenwind van 3-4 Beaufort. Nagenoeg een droomscenario. De voorbereiding – met o.a. een tweetal marathons en enkele dertigers – verliep zonder veel hindernissen. Het duurvermogen was goed en in de laatste twee weken voor de wedstrijd konden nog wat kortere snelheidsprikkels opgenomen worden. Kwestie van scherp te blijven. Hieronder een overzicht van de taperingperiode (W-xx = Wedstrijddag – aantal dagen):
W -14 42 km progressief: starten aan 3’50”/km en versnellen tot 3’35”/km (Amstelveen, Lentemarathon)
W -13 10 km loslopen // 40’ zwemmen
W -12 Core
W -11 Piste: 4 km WU + 4 sprintjes + [6 x 800 m aan 3’06” – 3’10″/km (p 1’30”)] + [10 x 400 m aan 3’00″/km (p 45″)] + 10 km loslopen
W -10 15 km loslopen
W -9 Core // 60′ fietsen met 10 x 1′ aan 350-500 Watt (p 1′)
W -8 8 km loslopen
W -7 16 km tempo (3’31”/km)
W -6 Rust
W -5 14 km lichte fartlek
W -4 Rust
W -3 10 km zeer lichte fartlek
W -2 Rust
W -1 6 km loslopen
W 60 km in 3h55’ (Texel)
In de laatste 10 dagen werden het hoofd en de benen frisser, en op de wedstrijddag zelf bleken alle puzzelstukjes in elkaar te vallen. Er werd voorzichtig gestart en we vertrokken met Pascal en Huub aan een tempo van ca. 4’00”/km. Soms iets sneller. De voorgestelde rampscenario’s (mul zand, scherpe wind,…) bleken allemaal goed mee te vallen. In de eerste wedstrijdhelft was er tevens de goede samenwerking met Huub, die me er vaak aan herinnerde om de harde strandstroken op te zoeken. Doorkomst halfweg was precies 2 uur, met nog steeds frisse benen. Op de bos- en duinpaden rolde het lekker. Het was dan nog afwachten tot het keerpunt aan de vuurtoren rond km35, waarna moest blijken of er nog versnellingen mogelijk waren op het resterende verharde gedeelte. Regelmatig liepen de km-tijden op tot 3’45”/km en sneller. Aan kilometerbord 15 (nog 15 te gaan) werden rekensommetjes gemaakt: om de sub4 te halen, moesten de overige 15 km in ongeveer één uur overbrugd kunnen worden. Leek goed haalbaar, behalve wanneer krampen je dwingen tot stilstand. Niet aan denken dus, en blijven gas geven (én drinken). Versnellen! Lichte krampen kwamen wel op (linker quadriceps, rechter kuit,…), maar braken nooit helemaal door. Daags voordien had iemand me nog gewaarschuwd voor de “Hoge Berg” in de laatste 3-4 km. Het deed me weer denken aan rampscenario’s, zodat het achteraf alleen maar kon meevallen. Alles klopte. Er zijn zo van die dagen…
Hierbij een oprechte dankjewel. Dank aan de organisatoren en de talrijke vrijwilligers, fotografen, mede-atleten en supporters. Jullie maakten het compleet. Texel is zoveel meer dan een eilandje aan de Waddenzee…
Wouter Decock
(wouterkoksje200 <> hotmail.com)